Homepage
Begin oktober, een hele dag voor eduScrum. Meekijken, meedenken, interviewen en filmen op het Ashram College, waar Willy Wijnands eduScrum gebruikt in al zijn klassen.
Als Willy en ik bij het technieklokaal aankomen, staat zijn eerste klas al te trappelen. Zodra de deur open is, stormen ze naar binnen. Razendsnel schuiven ze de tafels in groepjes van vier. Zes leerlingen trekken een grote envelop uit hun tas en toveren daar een opgevouwen scrumbord uit tevoorschijn. In no-time hangen de scrumborden aan de muren. De magneetstrips die ze daarvoor gebruiken, zitten op volwassen hoogte, maar dat is geen enkel probleem. Op stoelen en tafels staan de kinderen eromheen, druk bezig om de post-itjes te verhangen. Niemand duwt, niemand valt. ‘We hebben al vet veel klaar’ grijnst een piepklein meisje trots. Binnen vijf minuten is elk team hard aan het werk. Sommige leerlingen werken aan een technische tekening, anderen zijn in de werkplaats aan het zagen. Willy en ik kijken hoe alles zich als vanzelf regelt. Wat een goed gefocuste energie!
Ook de 5 vwo klas schuift uit zichzelf de tafels bij elkaar. Zij werken aan een nieuw en ingewikkeld scheikunde onderwerp. De scrumborden liggen hier bij de meeste groepen op tafel; Jan en ik heb het gevoel dat dit minder energie geeft. Daarom verleid ik een groepje tot een experiment: een echte standup rond hun scrumbord. Vier goed gebekte meiden en een stille jongen staan rond het bord. Als ik vraag wie hun scrummaster is, wijzen de meiden naar de docent ‘Wij kunnen het al, hij is het aan het leren.’ Ik souffleer Joost bij het stellen van de drie vragen en laat hem de beurten doorgeven. De meiden schikken zich blijmoedig en Joost praat steeds duidelijker. Als ik hem complimenteer, knikken de meiden instemmend. Als iedereen geweest is, neemt Joost zijn team mee terug naar hun tafel. Iedereen kijkt nu vrolijk en met plezier gaan ze aan het werk. ‘Beetje raar om te doen, maar het werkt wel’ constateert een van de meisjes.
De groep van Tomas steekt handen omhoog om aan te geven dat ze iets inhoudelijks willen vragen. Als mij proberen uit te leggen wat ze willen weten, raken ze onderling stevig in discussie. Het meisje dat dacht het als enige niet te begrijpen, blijkt net de vraag gesteld te hebben die nodig was om er echt in te duiken. Alle hoofden naar elkaar toe, meer dan een half uur lang uiterst geconcentreerd samen aan het werk, net zolang tot ze het snappen.
In 3 havo interview ik enkele leerlingen. Niels: ‘Mijn kwaliteiten zijn leiding geven en rekenen. Maar van plannen bak ik niet veel. Dus heb ik een goede planner in mijn team gevraagd.’ Vera: ‘Samenwerken gaat op deze manier veel makkelijker, omdat we een groepsplanning hebben. Iedereen weet van elkaar wat ie doet. En als iemand het niet af heeft, praten we daarover. Hoe komt het en wat kunnen we doen om het op te lossen.’ Katy: ‘Meestal ben ik nogal stil, maar in dit team nam niemand de leiding. Nu doe ik dat. Ik geef geen bevelen, maar doe voorstellen en luister ook goed naar de anderen. En zij naar mij.’ Hylke: ‘Aansluiting vinden bij anderen was voor mij moeilijk. Nu werk ik met mensen samen, waar ik vroeger nooit mee praatte. Mijn vertrouwen in anderen en mijn zelfvertrouwen is door deze methode een stuk groter geworden.’
In de trein naar Utrecht gloei ik na. Dit is mooi! Ook waar mensen zich verlamd voelen door organisatieproblemen en fusiestress, blijven de scrummende docententeams energiek en halen ze resultaat. We verkennen de kansen en mogelijkheden tot samenwerken. Smaakt naar meer!
Claudia (namen zijn veranderd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten